Vida de Hanníbal

84.1 Ita Hannibal patriaom.  M  exul per totum orbem terrarum aduersus Romanos concitabat bellum. Nec iam inanes eae cogitationes uidebantur futurae, si Antiochus ut ab initio coepit, sic etiam postea ei magis quam adulatoribus et purpuratis suis fidem praestitisse. 2 Sed inuidia quam plaerumque regiae domus alunt, multos Hannibali aduersarios peperit, qui cum uererentur, ne callidus imperator iis consiliis aucupando gratiam regis in maximum auctoritatis et potentiae gradum ascenderet, eum suspectum reddere nitebantur. 3 Accidit etiam per id tempus ut P. VilliusVilius E M  legatus Ephesum ueniens frequentem cum Poeno sermonem haberet, ex quo facile data est obtrectatoribus criminandi facultas et tanta suspicio de fide Hannibalis Antiocho ortahorta A orta est S , ut omnino a consilio regio excluderetur.

84.1 D’esta manera Hanníbal, desterrado de su patria, por todo el çircuyto de las tierras incitava guerra contra [179v,b] los romanos; y aquestos sus pensamientos ya parecían no ser vanos si Antíocho, segund avía començado, después le diera más fe que a sus lisonjeroslinsoieros   y vestidos de púrpura. 2 Mas la invidia que las casas reales por la mayor parte crían, parió adversarios a Hanníbal, los quales, temiendo que tan cauteloso capitán, si aquistasse la gracia del rey con estos consejos, subiesse en muy alto grado de auctoridad y poderío, contendían de le fazer sospechoso. 3 Assí mesmo, en el mesmo tiempo acaesçió que Publio Villio, embaxador romano, vino a Épheso y ovo muchas fablas con Hanníbal, donde resultó ligera facultad a los adversarios maldizientes de le acriminar, y nasció en el ánimo de Anthíoco tanta sospecha de la fe de Hanníbal, que del todo fue excludido del consejo real.